Een sneeuwpop, uitgevoerd in wit Carrara marmer; de marmersoort die beroemd werd omdat het Michelangelo’s favoriete materiaal voor sculpturen was. De ware beeldhouwer, zo stelde de grote renaissancekunstenaar, formeert of voegt niets toe, maar bevrijdt het beeld uit de steen. Door het kostbare marmer zo toe te passen dat het lijkt alsof het door een toevallige passant ter plekke in elkaar is gezet, benadrukt Smits de rol van park en bezoeker. Alsof een voorbijganger de marmeren sneeuwpop gestalte heeft gegeven en ter plekke achter heeft gelaten met een wortel als neus. Door de conceptuele inslag van het beeld verkrijgt kunst vanuit de alledaagse werkelijkheid een tweede leven. Eentje waar je zomaar tegenaan kunt lopen op een dag in een park, en waardoor je, al glimlachend om nieuwe vragen en antwoorden, je eigen weg verder gaat.