Ooit bedekten ijzige gletsjers de helft van ons land, hun sporen zijn nog altijd zichtbaar in het landschap. Tegenwoordig smelten zelfs in koudere regio's de gletsjers in rap tempo weg, het zijn de meest zichtbare locaties van de klimaatopwarming.
Terwijl de gletsjers wegsmelten verliezen we een schat aan kennis. Diep in het ijs ligt informatie opgeslagen die een glimp biedt in de klimatologische omstandigheden van duizenden, tienduizenden, en soms zelfs honderdduizenden jaren geleden. Gletsjers zijn daarmee een soort klimaatarchief, het levende geheugen van de aarde.
Middels film, sculpturen, licht en muziek, wordt in de tentoonstelling Ice Memory het relatief korte termijn geheugen van de mens en de diepe tijd van de gletsjers onderzocht.

Met werken van Eline Kersten, Lindsey Nicholson en Hans Gurstad-Nilsson.

 

De zaalfolder van de tentoonstelling vind je hier.

 

 

 

 

 

Eline Kersten is een Nederlandse kunstenaar die in Zwitserland woont. In haar werk identificeert, bekritiseert en toont ze verhalen over veranderende en verdwijnende landschappen, zowel ver weg als dicht bij huis. Ze gelooft dat ons gevoel van identiteit verbonden is met het landschap waardoor we worden omringd. Wat gebeurt er dan als de omgeving die we als thuis beschouwen snel verandert, of erger nog, verdwijnt? Ze is geïnteresseerd in de betekenis die we geven aan verdwijnende landschappen door de verhalen die we erover vertellen en de manier waarop die ecologisch, historisch en persoonlijk gekleurd zijn. Om deze verschillende perspectieven te doorgronden werkt  ze samen met deskundigen uit andere domeinen, variërend van klimaatwetenschappers en glaciologen tot componisten en brandweerlieden. 

 

Eline Kersten heeft een MFA in Curating van Goldsmiths, University of London en een BFA van de Academy of Fine Arts & Design Maastricht. Haar werk is op verschillende plaatsen tentoongesteld, onder andere in het Kunst(Zeug)Haus, CH; Kalmar Konstmuseum, SE; Noorderlicht Foto Biënnale, NL; Helmhaus, CH; 19e Media Art Biennale, PL; Art Rotterdam, NL; Experimental Intermedia Festival, US.

 

 

 

De Zweedse componist Hans Gurstad-Nilsson heeft een achtergrond als archeoloog en muzikant. Van 1986-1990 maakte hij deel uit van de groep Triangulus en het tienkoppige gitaarorkest Guitarsis, waarin musici zaten van bekende Zweedse progressieve bands als Ragnarök, Samla Mammas Manna, Kebenekajse en Dag Vag. Dit waren vormende jaren met tournees, tv-optredens en opdrachten voor de Zweedse radio. Na zijn studie in Lund werkte hij tien jaar als archeoloog voor het Kalmar County Museum. Hans behaalde zijn MA compositie in 2013 aan de Academie voor Muziek en Drama in Göteborg. 

 

Hans werkte sindsdien samen met vooraanstaande orkesten en ensembles zoals Vokalharmonin, Norrköping Symphony Orchestra, Swedish Wind Ensemble, Camerata Nordica, Musica Vitae en vele virtuoze solisten. Zijn muziek bevindt zich in een grensgebied waar verschillende stilistische invloeden met elkaar verweven zijn. Het archeologische perspectief is een terugkerend aspect in zijn werk, waaronder in het project Ice Memory.

 

 

 

Lindsey is een Britse kunstenaar, wetenschapper en pedagoog die in Oostenrijk woont. Haar artistieke werk verkent de grenzen van wetenschappelijk en artistiek onderzoek en hoe deze kunnen bijdragen aan het creëren van inzichten binnen de maatschappij. Ze poogt daarbij complexe concepten en processen tastbaar en ervaarbaar te maken, om zo een dieper begrip te creëren van onze rol en verantwoordelijkheid in onze leefomgeving. Ze gelooft in de noodzaak om de mensheid weer deel te laten uitmaken van de natuur, als een belangrijke voorwaarde om een leefbare omgeving voor iedereen in stand te houden.

 

Lindsey heeft een BSc in Geografie van Edinburgh University, een PhD in Glaciologie van St Andrews University en een MA in Toegepaste Kunst van de Universiteit voor Toegepaste Kunst in Wenen. Haar werk is tentoongesteld in groepstentoonstellingen in Kunstlerhaus, Improper Walls en Vienna Art Week in Wenen en in OpenSpace en BRUX Theater in Innsbruck.

 

 

Colofon

Samenstelling

Eline Kersten, Hans Gurstad-Nilsson, Lindsey Nicholson

Organisatie

Hester van Tongerlo, Joep Vossebeld

 

Publieksprogramma

Gladys Zeevaarders

 

Tekst

Joep Vossebeld

 

Grafisch ontwerp

Inge Korten

 

Film & geluid

Eline Kersten, Hans Gurstad-Nilsson

 

Met speciale dank aan: 

De vrijwilligers van Odapark, Joris Burla, Julie Anne Denton, Emile Hermans, Klaus Gröbner, Michael Kohli, Michaela Mühl, Adelheid Schrott, Anders Svensson, 

Mede mogelijk gemaakt door:

Mondriaan Fonds

Provincie Limburg

Gemeente Venray

 

18 mei – 7 september 2025 | Theehuis

 

Caroline Sarneel (1992) is een beeldend kunstenaar die in de eerste plaats schildert, maar zich daarnaast ook bezighoudt met fotografie en de daarbij horende grafische ambachten onderzoekt. In 2022 behaalde zij haar bachelor in Fine Arts aan het Maastricht Institute of Arts.

 

“Al lange tijd maak ik graag in alleenschap wandelingen in de natuur waar ik dan fotografeer, reflecteer en observeer, zoals ik ook werk in mijn atelier. Ik heb een groot verlangen om mij nietig te voelen en te worden opgeslokt door het grootse, dat voor mij bestaat uit de natuur op onze aarde die zo ontzettend groot en machtig is, en het besef dat die aarde dan weer onderdeel is van een nog veel en veel groter geheel daarbuiten, dat zich niet eens houdt aan de regels die voor een mens te bevatten zijn. Hoewel ik het niet kan bevatten blijf ik toch het verlangen hebben om dit te begrijpen. Dat is in mijn ogen inherent aan de mens. Elk individueel werk dat ik schilder kan een bepaald gevoel of een bepaalde uitspraak of vraag bevatten, maar ook het samenspel en de ruimte die ze gezamenlijk innemen vind ik belangrijk. Zoals de bomen die ieder individueel een betekenis hebben in het bos dat ze samen vormen, daar allemaal een eigen functie vervullen, zoals de dieren en mensen dat weer doen in hun gemeenschap of samenleving. Voor mij is het alsof ze allemaal een bepaalde noot zingen en zo samen een geheel vormen.

 

Ik schilder op hout dat voorafgaand al een leven heeft gehad als bijvoorbeeld kastplank, keukenblad, plint of lade. Ze zijn getekend door de tand des tijds en hun voorgaande leven. Regelmatig uit mijn persoonlijke leven en mijn geschiedenis, zoals het werk ‘sneeuw in Beek’, dat is geschilderd op de lades van mijn vaders atelierkast, maar even goed ook hout van andere geschiedenissen. Ik moet een wisselwerking voelen met het stuk hout voordat ik er iets mee kan, en die wisselwerking ontstaat voor mij door zichtbare imperfecties en uniekheden. “

 

De zaalfolder van de tentoonstelling vind je hier.